تاریخچه چاپ فلزی
توضیحات:
-
به نام خدا
چاپ فلزی، چاپ تیزابی یا اِچینگ (به انگلیسی: Etching) (سیاه‌قلم تیزابی و چاپ‌نقش تیزابی هم نامیده شده‌است) نوعی روش حکاکی است که در آن خطوط و بافت‌ها توسط اسید از روی قسمتی از صفحه‌ای فلزی (معمولاً مس) که در برابر اسید محافظی ندارد پاک می‌شود.
تصویر ایجاد شده دارای همان کیفیت دیداری به لحاظ کاربرد خط است که در طراحی با مداد یا قلم مشاهده می‌شود. چاپ‌های تیزابی آغازین در اوایل سدهٔ ۱۶ میلادی دیده شده‌است ولی اصول اولیه این فن پیشتر برای تزئین خودها و زره‌ها استفاده می‌شده‌است. بزرگ‌ترین تیزاب‌کار تاریخ هنر، رامبرانت می‌باشد. در سدهٔ بیستم میلادی از این فن بیشتر برای تصویرسازی کتاب استفاده می‌شده است.
در تکنیک فلز، طرح با استفاده از دو روش «خشک» و «خیس» بر روی یک صفحه‌ی فلزی، معمولن از جنس مس، روی یا فولاد منتقل می‌شود. سپس با مالیدن جوهر بر سطح فلز، شیارهای ایجاد شده روی آن جوهر را در خود ذخیره می‌کنند و سپس با فشار دستگاه، طرح روی کاغذ (یا سطح مورد نظر) منتقل می‌شود.
:روش خشک
در روش خشک درای‌پوینت (dry point)، طرح با یک مغار فلزی روی سطح فلز کنده‌کاری می‌شود. همچنین می‌توان با استفاده از سمباده، طیف‌های خاکستری مختلفی را به‌وجود آورد. ویژگی تکنیک درای‌پوینت، خطوط ذغالی شکل با کیفیت مخملی است.
:روش خیس اچینگ
در روش خیس، به‌جای استفاده از فشار دست برای انتقال طرح روی فلز، از اسید استفاده می‌شود. به این صورت که با استفاده از روش‌های خاص، قسمت‌هایی که «طرح نیست» با یک ماده‌ی ضداسید پوشیده می‌شود و فلز در تشت اسید قرار می‌گیرد. اسید سطح فلز را می‌خورد و شیارهای لازم را بر سطح آن ایجاد می‌کند. روش خیس شامل تکنیک‌های مختلف از جمله هاردگراند، سافت‌گراند، شوگر لیفت، آکواتینت و اسپیت بایت می‌شود.
اچینگ طیف گسترده‌ای از کیفیت‌های بصری را در اختیار طراح قرار می‌دهد. از خطوط بسیار نازک و دقیق هاردگراند گرفته تا بافت‌های زمخت و درشت سافت‌گراند، سطوح با خاکستری‌های مختلف آکواتینت، و حالت مرکبی و آزاد اسپیت‌بایت و شوگر لیفت، اچینگ را به محبوب‌ترین تکنیک چاپ تبدیل کرده.